Sonunda geldik sözlerin divanına
İki küçük korku çiçeği avuçlarımızda
Sözlerden önce ilkin onlar düştü aramızdaki boşluğa
Köksüz topraksız sürgün verir ısrarla
Santim santim bilenir heceler
Bizi gün gün ayırırlar
Dedik ya iki korku çiçeği büyüyor hala
Dokundukça boyanır daha bi karanlığa