Koşmaya devam ediyoruz...
Kur'an-ı Hâkim'in ikinci on cüzünü de bitirdim inşallah. Gözlerimin ağrısının çok okumakla hiç alâkası yok ama ispat edemem. Tamamen mevsimsel bir şeyden dolayı oluyor ama kimseyi inandıramıyorum. Gizli gizli okuyayım dedim ama sonra düşündüm de: Meydandayız.
Bir şeyler yazacağım ama korkuyorum. Çünkü elimden çıkmasını istemediğim bir şey. Daha doğrusu gönlümden.
Bu ramazan şimdiye kadar geçirdiğim en güzel ramazan sanki. Sebebi o bu şu değil de bir tek Kur'an'ı Kerim gibi hissediyorum. Gerçekten ikna oldum. Ramazan Kur'an ayıdır. O kadar.
Bir şey daha var. Ama nasıl ifade edilir bilmiyorum. Yine Risale-i Nur külliyatında okuduğum bir hadis kulağımda çin çin ötüyor: "Bir şey bütünüyle elde edilmezse, tamâmen de terk edilmez."
Bu benim hayat felsefem.
Çok yanlış bir hayat.
Ama tamamen vazgeçilmiş değil.
Korku dolu ama asla ümitsiz değil.
Çok kırık kalpler ama bedelsiz değil....
Allah bu mübarek günlerin hürmetine müslümanların kalplerini uyandırsın.
Yaşadığımız din, coğrafya her şey çok güzel. Ama biz ne kadarını hak ediyoruz? Cahil insan dağların yüklenemediği yükü yüklendi diye her okuyuşumda üzülür, kırılırdım. Düşünüyorum da. Daha veciz anlatılamazmış. Allah cehaletimizi alsın yerine hikmet doldursun. Amin.
