Kitabı halen okumaktayım. Son birkaç sayfam kaldı. Sonunu merak etmiyor değilim. Ama Emine Şenlikoğlu'dan beklentimin biraz altında keyif aldım
Musab olmak isteyen Yıldırım'ın neden, niçin birden bu kadar değişebildiğini anlayamadım. Ateist öğretmenle bir görüşmesi ve bir iki kitap okumasıyla en azılı din düşmanlarından biri haline gelmesi gayr-i kabil.
Çığ altında kalan otobüste can pazarı yaşanırken, kimsede bilinç yokken "sigara yakmasın kimse" diye gelen enteresan bir ikaz ve benzeri o kaos ortamında geçen hilaf-ı hakikat bulduğum ilginç konuşmalar...
Bunlar gibi birkaç örnek olumsuz gördüklerim.
Ama güzel mesajlar içermesi, kitabın yan sayfalarına kitaptan ilhamla birşeyler eklememi sağlaması ve merakımı gideren bazı husuların geçmesi gibi olumlu yönleri var.
Genel intibaım olumlu yönlerinin olumsuz yönlerine oranla daha fazla olduğu yönünde.
+ "Kurana ve Sünnete bağlı insanları aşırı dinci diye yaftalamak" cümlesi bana cümlenin kenarına şu notu düşürttü:
- Bir Müslümanın inandığı kitaba ve peygambere uyması neden aşırılık olsun. Olması gereken o değil mi zaten!
Buna göre bir TC vatandaşı anayasaya harfiyyen uysa ve bu kimseyi dışlamak adına "aşırı kanuncu" desek onun kötülemiş mi oluruz yoksa Türkiye'de yaşayan bir vatandaşın böyle olması gerektiğini mi çıkarırız!?
Bu ne kadar abes ve saçmaysa dinini harfiyyen yaşayana "aşırı dinci" demek bir o kadar saçma!
