Gülseren Budayıcıoğlu kitabı ile karşınızdayım. Şu zamana kadar okuduğum bütün kitaplarının içinde bana en yavan gelen kitabı bu oldu. Pandemi sürecinde yazmış olduğunu anlıyorum ilk satırlarında. Diğer kitaplarında hastalarından, daha derin bahsederken onların duygularını ve kendisinin onlara yaklaşımını daha uzun ele alırken bu kitabı bana biraz yüzeysel kalmış gibi geldi. Tabi şahsi düşüncem bu benim. Kitabın adından da anlaşılacağı gibi “hayatın sesini” aktarabilmeyi, duyurabilmeyi amaç edinmiş. Kırmızı odasının kapısını aralamış ve birikmiş hikayeleri, hastalarından gelen mektupları paylaşarak ele almış.
