Yaralanan ruhumun yarası açılmış , kanıyor gibiydi. Karşımda çaresiz ve belleğini kaybetmiş kişinin kardeşim
Olduğuna inanamıyordum. O an ne yapmam gerektiğine karar vermeliydim. Karanlık ve soğuktu…
Dünyada hepimiz korkuluksuz bir dönme dolapta gibiyiz. Dönüp durdukça ellerimizi anne ya da babamıza yöneltir, böylelikle güvende hissederiz kendimizi…
Pervasızca bizi içine çeken bir bataklık varsa, tutacak bir el yoksa a da gözümüz bunu göremeyecek kadar kör olmuşsa..
