Hevesi Kirpiğinde
Polat ÖzlüoğluEn Eski Hevesi Kirpiğinde Gönderileri
En Eski Hevesi Kirpiğinde kitaplarını, en eski Hevesi Kirpiğinde sözleri ve alıntılarını, en eski Hevesi Kirpiğinde yazarlarını, en eski Hevesi Kirpiğinde yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Etraf vızır vızır geçen arabalar, otobüsler, karınca gibi oradan oraya koşturan insanlarla doluydu. Bir şehrin bu kadar kalabalık, gürültülü, yabancı olabileceğini hayal bile etmemişti. Herkesin bir acelesi, herkesin bir bakar körlüğü vardı. Başı döndü kalabalıktan. Nasıl bir memleketti burası? Kimse durmuyor, durup da önüne ardına bakmıyordu. Başını kaldırdı yukarı baktı İrecep. Gökyüzünü arandı. Ne bir parça bulut ne güneş vardı tepede. Gökyüzü upuzun kara kristal betonlardan, camlardan, demir çelik yığınından binalardan, evlerden görünmüyordu bile.”
Sayfa 29
“Ayağı toprağa taşa basmadan nasıl yaşıyordu bunca insan? Bir avuç ot, bir parça toprak arandı gözleri ama yok, inan olsun göremedi. Nasıl nefes alıyordu insanlar bir ağaca dokunmadan, bir çiçeği koklamadan, bir kuşa kulak vermeden? Ne menem bir yerdi bu büyük şehir dedikleri.”
Sayfa 29
“Caddeler o kadar geniş, meydanlar o kadar büyük, yollar uzun mu uzundu ama yine de sığışamıyordu hiç kimse, hiçbir şey. Herkes birbirini ezecekti neredeyse. Sanki bir meydan savaşı vardı caddede araçlarla insanlar arasında. Her daim devinen, devindikçe büyüyen bir karmaşa.”
Sayfa 29
“İçim koca bir kara delik. Kendi içimde kayboluyorum.”
Sayfa 52
“Müzik her zaman en iyi dostu olmuştu, yalnızlığının ilacı.”
Sayfa 92
“Hiçbir şeyin tedavisi yoktu ki. Aşkın, ölümün, yalnızlığın, yaşlılığın da tedavisi yoktu.”
Sayfa 94
Bazen gelincikler kusuyorduk ölürken, tabutumuzun üstünde bir peruğun yanına sıkışıyordu al yazmalar, çocukluk canavarlarımıza yem oluyorduk herkesin gözü önünde