İnsân, cibilliyeti [yaratılışı] ve fıtratı hasebiyle [dolayısıyla] nefsini sever. Belki, evvelâ ve bizzat yalnız zâtını sever, başka herşeyi nefsine fedâ eder. Mâbuda [ibadet Edilene] lâyık bir tarzda nefsini medheder. Mabuda lâyık bir tenzih [kusursuzluk, noksansızlık] ile nefsini meâyibden [ayıplardan, kusurlardan] tenzih ve tebrie eder [beraat ettirir].
Sözler 26.söz