Öncelikle, Ömer karakterine ve onun arkadaşlarına ayar oldum. Ömer'in son günde, artık ne olduğunun farkına varıp da Macide'yi Bedri'ye emanet etmesi ve onları son ana kadar takip edipde bu yaptığını bozmaması takdire şayan.
Aslında kitap, yazıldığı zamanki edebi çevreye yapılmış büyük yergiler içeriyor. Mesela Nihat karakteri, birilerinin tetikçiliğini yapan kişileri, Şair Kamil karakteri hiç bir şey yapmadan yapıyormuş gibi gözüken kişileri, Profesör ilimi ilk ilim için için toplumsal prestij ve vize cinsel yönelimi için yapanları, cemiyet dediğimiz ortamın nasıl da çıkar için kullanıldığını, genç kız ve erkeklerin bu ortamda nasıl masum olmayan amaçlar için kullanıldığını anlatmış.
Yani herkese giydirmiş yazar, lakin bu kadar yeis değil. Çünkü Macide, Macide olarak kaldı ve Bedri'de beklediği huzuru ve aşkı buldu.
İkisi de bu dünya da sayılan ve anlatılan yün o kötülükler içinde iyilikleri içinde, kendilerine olan buna olan inancı kaybetmez ise, koruyup yaşayacak olduklarını gösterdi.
İçindeki şeytan yok, sadece biz varız. Tüm zayıflığı ve ihtirasları ile. Ömer bunun simgesi, farkına vardığı halde teslimiyetine bir türlü son veremedi,yaşadığı o gerçekten kopuk hayatı görmüş olsada.
Macide, girdiği anda gördüğü bu hayatı hiç kabul edemedi. O içinde bir şeytan olmadığı, tüm bu insanların suçu şeytana atıp kendilerine düşen günahtan ve suçtan sıyrılmaya çalıştığını gördü, sorumluluk sahibi olmadan verilen sözün tutulması gibi bir kaygısı olmadan istediği gibi yaşamak için bu insanların nasıl da şeytana sığındığı ve böylece bunları görmezden geldiğini gördü.
İçimizdeki Şeytan 
Sabahattin Ali
