İlahi Nizam ve Kainat
Bedri RuhselmanSözler ve Alıntılar
"İnsanlar kendileri için olduğu kadar başkaları için de çalışmak, yorulmak ve emek sarfetmek zorundadır.. Bencillik ruhun bir zaafı, bir daralışı, diğerkâmlık ise ruhun kudreti ve genişleyişidir."
Nihayet gün gelir, ruh; dünyadaki seyahatlerini bitirmiş olarak temiz bir halde ruhani hayata girer.
Orada fenalık, karanlık ve hata yoktur.
Ve dünyalık son maddi tesirler orada sönmüştür. Orada eski zamanı endişeleri ve acıları yerine, sükunet, huzur ve derin bir emniyet hakim olmuştur.
Orada ruh, tecrübelerinin son haddine varmıştır. Artık o, bir daha ıstırap çekmiyeceğinden emindir…
Münevver, sebatkar ve tatlı ruhların ortasında yaşadığını hissetmek ne kadar hoş bir şeydir!
Hiç bir şeyin koparamayacağı sevgi bağlarıyle onlara bağlanmak, onların ilhamlarına, onlar tarafından anlaşılmış olduğunu, desteklendiğini, sevildiğini duymak ve ölümden kurtulduğunu, asırların değiştiremiyeceği bir gençliğe kavuştuğunu bilmek ne kadar mestedici bir şeydir!...
Dünyada yaşayan bir insan, her şeyden evvel vazifesinin ne olduğunu, neye hazırlandığını, nereden gelip nereye gittiğini ve bilhassa biraz evvel tarif ettiğimiz mânâdaki iyilik-kötülük mefhumuna göre nasıl hareket edilmesi lâzım geldiğini bilmelidir. Ve zaten bunları bilmedikçe daha yukarılara, vazife plânına çıkmaya ne lüzum kalır, ne de imkân.
Evrende hiçbir olay sebepsiz değildir. Evrendeki bütün ilişkilerin kuruluş ve dağılışları bu ilkeye göre çalışır. Her olay bir üsttekinin sonucu ve bir alttakinin nedenidir...
İnsan denilen şey; bir varlığın, bağlı bulunduğu ruha hizmet etmek için, Dünya küresindeki kaba maddeleri bir araya toplayıp, kendisine vasıta olarak kullanmak maksadıyla, kurmuş olduğu bir bedendir.