İlkçağ'da Doğa Felsefeleri
Arda DenkelSözler ve Alıntılar
Felsefenin ve bilimin temel amacı bilmektir.
Sayfa 231Kitabı okudu
XV. NESNELER VE DOĞA
Eğer nesneyi o nesne yapan, yani onun doğası, nesnenin yapımına giden malzemeden baş- ka bir şey değilse, bu malzemenin (özdeğin) düzeni ya da formu, ancak ilinekseldir. Öz denilen şey de formun içinde yer aldığına göre, bu yaklaşım açısındadır. Öz, özsel olmayacak, yani öz diye bir şey söz konusu olmayacak. Bir başka deyişle nesnenin doğasını yalnız başına özdek ile özdeşleştirmek, özcülüğü dışlayan bir tutumdur.
Sayfa 189 - Materyalizm böylelikle kendi kendini çürütüyor diyemez, çünkü böyle düşünmezler.Kitabı okudu
21. Bölümdeki uslamlamanın formel yönden sınanmasına yardımcı olan Sayın Doç. Dr. Yalçın Koç'a, 22. Bölümü okuyup sağduyu ve fizik bilimi açısından değerli eleştiriler yapan Sayın Prof. Dr. Ömür Akyüz'e (...) şükranlarımı sunarım.
XXI. ÖZDEK ve NESNE
XXII. EK : ATOMCULUK ve YENi ÇAĞLAR
Günümüz doğa biliminin ulaştığı sonuçlar İlk Çağ'ınkilerle ne ölçüde benzer ya da uzak olursa olsun, gerçekliğin araştırmasının ölçeği küçülüp ayrıntıya indikçe varlığın daha soyutlaşıp belirsizleştiğinin saptanmış olduğunu ileri sürmek için yeterli bir gerekçe bulunduğu kuşkuludur. Çünkü miyop bir gözle izlenen filmin net olmamasının geçerli bir açıklaması bu gözün verileriyle sağlanamayacaktır.
Diallelus [petitio principii]:
Dil ve düşünceye ilişkin olarak iyi bildiğimiz bir olgu, somut dünyayı ilgilendiren bir önerme yaptığımızda, tikel nesneler ya da bunlardan oluşan çeşitli öbekler üzerine bir şeyler söylüyor olduğumuzdur. Hakkında konuşulan şey özne, onun hakkında söylenen şey de yüklemdir : «Sokrates, şöyledir» ya da «İnsan şöyledir» dendiğinde, böyle bir tikel ya da tikeller öbeği üzerine konuşuyoruz; birinin ya da öbürünün «şöyle» olduğunu (nitelik, nicelik vb. taşıdığını) söylüyoruz.
Sayfa 213Kitabı okudu
Denkel'den Wittgenstein'ın safsatasını görmek üzdü :-\
Değişim konusunun tartışılabilir bir konu olması, bunun gerçek bir şeye karşılık olmasına, yani algıladığımız değişimin bir yanılgı olmamasına bağlıdır.
Bir Aristocu daha çıktı
Orta Çağ'da Duns Scotus'un yaptığı haecceitas (buluk) ve quidditas (şöylelik) ayrımı da, Aristotelesçi form kavramındaki aynı zenginliği yansıtır.