Yaşar Kemal, İnce Memed romanında şu efsane cümleyi kuruyor;
Dünyanın bütün kötülüklerine baş kaldır, Evlat! Bazen senin iyiliğin başkasının kötülüğüne de olabilir. İşte o zaman, kendi iyiliğine de baş kaldır. İnsanlığını ancak böyle bulabilirsin..
Düşlerim uzak ufuklarda
Dalgın ve içine kapanmış beynim
Yıldızları görmüyor gözlerim
Ne soğuk balkonumun taşları
Ne rüzgar dokunuyor bana
Üşüme sınırını çoktan aşmışım
Ruhumun soğukluğuyla kıyaslanamaz vücudum
Düşüncelerimde yine sen
Sevgimi üzüntümle birleştiren
Acılarımı, üzüntülerimi ve seni
Bir damlaya sığdırıyorum
Yanağımdan süzülen bir damla yaşa
Kopup düşüyor bedenimi terkederek
Islatıyor balkon taşlarını
Ağlamıyorum. Hayır
Gözlerimden süzülen sensin
Balkonum olduğundan büyük gözüküyor
Sense küçücük bir noktacık
Sonra son bir veda anlamı taşıyan bakışımla
Balkonu yalnız bırakıyorum gözyaşımla
Bu dünya böyledir," diyordu. "Sular hendeğine dolar. İnsanlar doğar ölür, gün doğar batar. Ağaçlar büyür çürür. Sular akar, bulut ağar. Ağayı öldürürsün, ağa gelir yerine. Bir daha öldürürsün, bir daha gelir.