Arka odadan hafif bir ses geldi. O sesi tanıyor ve nefret ediyordum. Annem kendi kendine, sessizce ağlamaktaydı. Bunu ancak
büyük şanssızlıkların, yalnızlık duygusunun, hastalık durumunun doruğa tırmandığı, dayanmayı güçleştirdiği zamanlar yapardı. Korktuğu zaman ağlardı. Annemin korktuğunu bilmek beni de korkuttu.
O capcanlı, enerjik kadın bile, ne olduğunu bilmediğim bu sorunun karşısında çaresiz kalıyorsa. benim ne şansım olabilirdi?