En verimli yıllarımda Doğu Anadolu’da çalıştım. Ora insanının yanık türkülerini dinledim. Toylarında bulundum. Çaylarını, çorbalarını içtim. Komşu olduk, dost olduk, kirve olduk.
1985 ten sonra doğu ve güneydoğu da yaşanan olaylar ve dökülen kanlar beni yüreğimden vurdu. Oralarda 53 yıl önce benim elim de birçok kez kana bulanmıştı. Ama benim elim her kana bulandığında dünyaya yeni bir can geliyordu.
Dilek, Sevgi, Zeynep, Handan, Gündüz, Aytaş, Ertaç, Işık, Yıldız, Neşe, Önder, Kutlu, Özgür, Engin, Özlem ve daha niceleri benim çocuklarım. Onların ebe annesi benim, adlarını ben koydum.
Daha sonra Türkiye’nin batısında da çocuklarım oldu: Selçuk, Erol, Barış Erdoğan, Ali, Zümrüt, Dilek, Sevinç, Ayhan ve daha niceleri…
Onlar kardeşti, ben tanıktım.
Niye eli kanlı katiller olduk?! Niye öldük, niye öldürdük?!...
Tarih baba, sana soruyorum: niye vurduk, niye vurulduk?!
