Kitap bir nevi insanlık için manevi reçete görevini üstlenmiş.
Yazar Müslümanların yaşantı şekillerindeki olumlu ve olumsuz yanları farklı bakış açılarıyla ön plana çıkarmış.
Müslümanların birlik olması gerekirken birbirlerine ayrıştırarak farklı bir yaşantı içine girmelerini eleştirmiş. Bence de çok haklı bir eleştiri. İnanç yapısı ile aynı yolda yürüyen insanların çoğu içinde taşıdıkları imanı esas alıp diğerini yol arkadaşı edinmek yerine " şucu - bucu" diyerek tek ve ayrık yürümeyi seçiyor.
Birlik olunmadığı için ümmet sıfatından da düşmüş oluyoruz bence. Sahabeler farklı sima , farklı yaşantı , farklı memleket olsun hepsi bir oldukları için sağlam bir şekilde ve hayırla anılarak bu zamana kadar geldiler.
Birbirlerine ayrıştıran kişilere aklımda kalmış bir hadise örneği var :
Ebu Zer el Gıfari , Bilal-i Habeşin dış görünüşüne dair cümle kuruyor ( zenci olduğu için) bu duruma Bilal-i Habeş kırılıyor. Bunun üzerine Ebu Zer , Bilal-i Habeş'in evinin kapısının önünde onu affetmesini bekliyor. Bu örneğe bakın..
Ne büyük bir hassasiyet var.
Bir de şimdiye bakın.
Herkes birbirini kötülüyor. Kendini veya kendine taraf edindiği şeyi yüceltiyor. Halbuki baksan hepsi Allah rızası için birşeyler yapıyor.
Bu kopukluk İslam'ı da Müslümanlığı da kötü etkiliyor. Müslüman kendi içinde birlik ve beraberlik halinde değilken nasıl başkalarına hakkı ile bir şeyler katabiliriz ki ?
Bunu sorgulamak gerekiyor.
