"…Yatağının hemen dayandığı duvarda bir röprodüksiyon: İstanbul tablosu. Kocası Pavlis'in yaş günü armağanı olan bu tabloya dalıyor bakışları.
Çok sevdiği İstanbul tablosunda eksik kalan bir şey yok gibiydi. Sarayburnu'ndan ta Fenerlere değin her ayrıntısında gezindi. Yeniden tararken tabloyu, bir noktada duruverdi: 'Ayasofya'ya takılıp kalmıştı bakışları. Kendi yazgı çizgisini bugünlere taşıyan tarihin geçmiş derinliklerinde bir Bizans gerçekliğine gitti usu. O tarih, kendisini tüketirken, varlığına zemin oluşturan coğrafyasını ve bu coğrafyada yaşayan insanların hayatlarını paramparça edip dağıtmış, hatta bitirmişti. Bunun etkisiyle, şimdilere aktarılanlar salt bölük pörçük kalıntılardı. Onun eseriydi bu örenlikler. Onun eseriydi şu yalnız, şu umarsız kadınla henüz on sekizindeki masum kızı Evdoksia'nın talihsizliği. Onun ve elbette sütten çıkan ak kaşık olmayan Osmanlı'nın eseriydi.
Tablo'yu da götürecekti; kararlıydı. Ama bütün o anılar zincirindeki her biri harikalığıyla kendisini ve ailesini mutlu eden halkalar ne olacaktı? Yüzüne vuran Boğaz serinliği; gözlerine şiirini sunan görkemli İstanbul dekorları, büyülü manzaralar? O cennetin baş döndürücü kimi köşelerinde yakalayıp değerlendirdikleri yaşam renkleri?
Ve Pendik? Birden pencereye yürüdü; hıçkırıklı bir ünlemeyle, "Pendik! Pendik'im benim!" diye ünledi; "Nasıl ayrılacağım senden? Toprağında yatan sevgilim Pavlis'imden? Nasıl?"
