Hiç olmazsa şunu öğrenebilirim;nasıl oluyor da ben böyle rezil bir durumdayım,kendime işkence yapmak ve bundan öleceğimi bilmek pahasına,yarama dokunma hakkım var.
Hiçbir şeye yaramıyorum,yaşadıklarımdan çıkardığım gerçek budur.Gençliğime ve kalbime yanmaktan,hıçkırıklarla ağlamaktan başka hiçbir yararım yok.İşte,dünyada terk edilmiş ve sefil,dinlenmeye cesaret etmeden,kendimi bir fakirin el açmasından daha sefil hissederek yapayalnızım.
Ve ben, yapayalnız, bu ağır gecenin şiddeti altında, günün bu yavaş ve görkemli doğuşu karşısında, kalbimde genç, yenilmez bir gücün, sonsuz bir umudun doğduğunu hissettim.
Dostlar, nihayet gün ağarıyordu…