Üstat ölümü tecrübe etmeden ölüm korkusunu nasıl bu kadar iyi kaleme aldı acaba?
Bu kitabı iki alıntıyla ifade etmek istiyorum
"Ben yok olursam ne çıkar? Hiç bir şey... Peki burada olmazsam nereye gideceğim? Ölüm, ölüm mü bu yoksa? Hayır istemiyorum..."
Ve
"Dünya umurlarında değil ama bir gün onlar da ölecekler! Bugün ben, yarın onlar; bundan kurtuluş yok!... Oturmuş eğleniyorlar. Hayvanlar!..."
Ölümü yaklaşmakta olan ve bunu hisseden birinin korkusu, çaresizliği, çocuk gibi beklediği ilgiyi o kadar güzel aktarmış ki Tolstoy, insan irkilip düşünmeden edemiyor. Her eseri gibi okunması gerekiyor. İyi okumalar.
