Elimde,cennete yollamak istediğim tek kelime “çocukluğum” kalmıştı. Sonra birden ve hızlıca, başedilemeyen sağanak bir yağmur seli gibi büyüdüm. Kırılgan..Bir inşirah beklentisi. Küçük dünyamın büyük kavgaları vardı. Boğazda gemiler yağmalanır, Çamlıca’da kuşlarıma yıldırımlar çarpardı! Ama yine de severdim. İçimdeki kıyameti susturmak için annemin duasına giderdim. Bu özgürce gidişleri, içe dönüşleri ne uğruna terk ettim? Her gidişimde “Yine geliriz, hep geliriz. İnsan sevdiğinden bir yere gidemez ki” diyerek ve ruhumu bırakarak döndüm. Her hikâyem, “Kötüler kazanmasın, iyiler üzülmesin” diye başlardı. Dokunulup kanatılan her yaramızın, fotoğraflarda yalnızlaşmış gülümsemelerimizin, alıp başımızı gitmelerimizin, şehirlerden kendimize bir yol bulup kalbimizin çıkmaz sokaklarında kayboluşumuzun hikâyesi vardı. Tutunacak bir yer bulamayanların bir cümlede yan yana yürümesinin hikâyesi vardı. Kendimi kandıran hayatlar kurdum kendime. Ağlayarak acılar azalttım. Tekrar unutmak için her şeyi hatırladım. Şimdi, dünyada sevdiğim ne varsa hepsinden uzağım. Sevdiğim her şeyden uzaklaşacak kadar neyi sevmiş olabilirim ki?