İzlerin Geçmişindeki Bizler
Büşra Zuhal UysalSözler ve Alıntılar
İzlerinin üzerinde eğilip seni yaşamak mıydı? Bana sunduğun ve izleteceğin dünyanın adı, kederlerinde kaderi yaşamak mı?
Çok yaşayan denilen cümlenin içinde yer alıp, yaşayan olmak isterdim.
İsterdim koynunda nefsin değil de nefesin olmayı, kesilsin isterdim nefesim bir "an" verişinle, can bulmaya.
Aklımın, almayacağı bir dünyayı kalbimde
yaşamak da neyin nesi? Aklım almıyor.
Dilediğim hayatı yaşamayı öğrendim. Önce bir ben çizerek,
Çizdiğim benlikte, belleğimde hayat şarkılarının eşliğiyle.
Eşsiz hâlim ile kâh söylenerek kâh gülerek.
Dağınık saçlarım arasındaki beyazları bile sevmeye başladığım gün,
Sevmeyi öğrendim,
Çarpık dişimi herkes görecek korkusuyla saklandığım ve sakladığım gülüşlerim ile bile anlaşır hâle geldim.
Dalıp gidişimle yine, anlamını yitiren zamanın içinde.
Nasıl üşüyorum bilemezsin, bir yerlere sığdırmak isterdim, yaşaya yaşaya seni hayat.
Özlem dolu sabahlara uyanmak o kadar zor ki, çirkin hâliyle bir bir sunuşta yokluğunu.
Vadedeceğin oluş yerine, var ettiğin, yok oluşlarla.
Hadi, el ele verip gidelim elimden tuttuğun o ana.
Önce bir besle, büyüt.
Sonra sar sarmala, sonra sal bu şehrin sokağına. Umudumun tazeliğinde, yalın ayak bu sokaklara koşar adımda bir beni.
Yanlışlığının, yalnızlığında da olsa, sokak ortasında, köşe kapmaca oynayışlarımın mutluluğunda bırak da kaybolayım, sessiz yalnızlıkta.
Hiç sevilmeyen birini sevebilir misin hayat?
Elime el, sesime ses, bir de sensizliğin hayali olur musun yanı başıma.
Öylece kalırız baş başa, anlatır dururum sana.
Bir sen olmaya, baştan başa bir beni. Ama ulaşılmayan bir seni... Ulaşılması zor musun bilmem ama içinde yaşar dururum. Çelişkilerin arasında. Arada kala kala, kalışların şehrinden.