23.05.2018-ci il idi. Bəli, tam bir il keçirdi o hadisədən.
Bu bir ildə həyatımda xeyli dəyişikliklər olub, ancaq məni narahat edən, yaddaşımda ilişib qalan təkcə o hadisə idi.
Zaman isə həmişə olduğu kimi öz axarında sürətlə axıb gedirdi. Eynşteynə görə zaman nisbi anlayışdır, yəni sevindiyimizdə keçən bir saat üzüldüyümüzdə keçən 10 dəqiqədən daha azdır. Otağı səssizlik bürümüşdü, masanın üzərindəki qum saatının bir qütbündən digərinə nəsə axır, divardaki saatın əqrəbləri bir-biri ilə rəqs edib oyanmağımızı tələb edirdi sanki. Pəncərədən görünən parkdakı cütlük qucaqlaşıb şirin söhbət edir, eyni parkdakı yaşlı xadimə deyinə-deyinə yerdəki zibilləri süpürür, haradasa dövlətlər arasında müharibələr gedir, həkimlər kiminsə həyatını xilas edir, başqa kimsə isə avtomobil qəzasında can verirdi. Görürsünüzmü bir saniyə içərisində nə qədər hadisə baş verir?! Arxadan gələn səsin:
− Bəs sən nə edirsən? − deyə sual verməsiylə diksindim.
− Siz kimsiz? Bura haradır? Mən kiməm?
