Səs gücləndiricidən "Qapılar bağlanır, növbəti stansiya Nizami" eşitdikdə qulaqcığı çıxarıb dərhal özümü qapıdan bayıra atdım, "tullandım" desəm, daha doğru olar.
"Tələsirəm! Tələsirəm!!!"
Ay səni...
Eyni anda həm telefona baxır, həm də sürətlə qaçır, ya da bu sıxlığın içərisində qaçmağa çalışırdım.
-Çəkilin! Çəkilin!...
Gah telefonda mesaja baxır, gah da eskalatora doğru gedirdim (bu, qaçmaq və yerimək aralığında, ya da ondan artıq bir yürüş idi). Çiynimə kiminsə və ya nəyinsə zərbəsi dəydi.
- Dayanın, ay sizi qarışqalar!
Telefon və çiynimdəki çantamın içərisindəkilər, demək olar ki, hər şey yerə dağılmışdır. Əşyaları götürmək üçün əyiləndə o da (bilmədiyim canlı və cansız kimsə,ya nəsə) əyildi.
Hər şey bir anda baş verdi, lap filmlərdəki kimi.
