Gerçekten efendimizin yanında en zor zamanlarında bulunan,omuz omuza onunla koşturan sahabelerle aynı cennete tabiyiz! kendimize inanamıyorum.? Bizdeki bu ne cesaret neyimize güveniyoruz?Küçük imtihanlarda dahi şikayet eden biz, kendimizi ne sanıyoruz? Sevmekten bile aciziz.Sevmek marifetten geçerdi biz bilmekten,bilmeye çalışmaktan da aciziz.Sanırım tek müjdemiz yine efendimizden gelenler; o dememiş miydi ki "beni seven benimle beraberdir" diye "ashabım yıldızlar gibidir,onlardan birine tutunan kurtuluşa erer." Sonra bizi kardeşleri yerine koyan da o nurlu yüzlü nebiydi.Omuz omuza olduklarını ashabı yapıp bize kardeşlik müjdesini veren sırf onu görmediğimiz halde ona inanacağımızdan dolayı.Bizi düşündüğü kadar efendimizi düşünsek,ona bir selam yollasak kurtuluşa ereriz gerçekten.
Allah bize de Hz Ebubekir sadıklığı,Hz Ömer cesaretiyle koruyuculuğu,Hz Musab öğretiliciği,Hz Nesibe ahlaklılığı ve sorfalarmızı Suffaya çevirme hassasiyeti versin.Bizim acizliğimizden değil de onların yüce şahsiyetleri ve efendimize duydukları aşk hatrına bizi de onların kıyısına köşesine yerleştirsin.Onlarla tanışma şerefine nail etsin.
Yani ki kitabı sevmek nasıl olur öğrenmek için olsa bile okuyun,okutun.
