En Eski Kadın Dehası Gönderileri
En Eski Kadın Dehası kitaplarını, en eski Kadın Dehası sözleri ve alıntılarını, en eski Kadın Dehası yazarlarını, en eski Kadın Dehası yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hannah Arendt şöhretten nefret ediyordu ama görünümü ve gösteriyi yüceltmekten hiç vazgeçmedi.
...Hegel'in yalnızlığını hatırlıyoruz: "Beni bir kişi anladı, o da yanlış anladı." Ya da Zerdüşt tarafından seslendirilen ve alt edilen Nietzsche'nin kederli kişilik bölünmesini...Arendt ise özetler: "İnsan, düşüncelerinin yoldaşı olarak içinde taşıdığı vicdanı kaybeder."
Sıradanlık, “masumiyet" demek değildi. Eichmann'ın hikayesi asla bir masumun hikayesi değildi: Arendt ölüm cezasını destekliyordu çünkü hukuk, iyi ve kötüyü ayırmaktan aciz kişiyi değil, bu adamın işlediği suçları cezalandırmak için vardı. Dahası, ona göre kolektif suçluluk diye bir şey olamazdı, yoksa adalet ve ahlak, propagandaya dönüşebilirdi. Eichmann'a ilişkin analizinin amacı bireysel vicdanı sorgulamaktı, bu vicdanın eriyip gideceği kolektif suçları damgalamak değil.
:)
Arendt aslında, "olumlu amaçlara" götüren "olumsuz araçların" kinizmini meşrulaştırabileceğini düşündüğü ve Siyonistlerin muhakemelerinde rastladığı (düşmanlarını kullanması "Siyonizm'in ilk günahıydı") bu Hegelci vizyonu eleştiriyordu.
“Hiç kimse Varlığı, aynı anda hiçliği düşünmeden düşünemez, tıpkı anlamı, beyhudeliği, abesliği, anlamsızlığı düşünemeden düşünemediği gibi.”
Heideggerci bakış açısı
Arendt, Platon'dan ya da Heidegger'den kolayca çıkarsadığımız gibi, ölümün felsefenin esin kaynağı, hatta düşünmenin vazgeçilmez biricik koşulu olduğu tezine asla katılmadı. Arendt'in, ölüm durağını yadsımadan, Kant'ta, Spinoza'da ya da Nietzsche'nin "ebedi dönüşünde" neşenin, hayranlığın, "tevekkülün en yüce hali" olan amor fati'yi ararken, daha önce de gördüğümüz üzere yorulmak bilmeden geri döndüğü doğumdur.
Zamanımızın korkunç olaylarından, siyasi nedenlerden dine ve imana geri dönmemiz gerektiği sonucunu çıkaranlar bana göre en az karşıtları kadar Tanrı inancından yoksundurlar.
Arendt'in "din sapkınlığı" diye adlandırdığı bu milliyetçi gizemcilik seçilmiş halkla özdeşleştiriliyordu: Yahudiler, milliyetçi gizemcilerin taklit etmeye can attıkları devletsiz ve gözle görülür herhangi bir kuruma sahip olmayan bir ulus olarak kusursuz bir modeldi: "Kendi gülünç boş inançlarını izleyen pan hareketlerinin önderleri, Yahudi takvasının mekaniğinde, tam bir ters çevirmeyi ve saptırmayı olanaklı kılan küçük bir gizli dişli bulmuşlardır; böylelikle, seçilmişlik, artık ortak bir insanlık ülküsünün nihai olarak gerçekleşmesinin değil, sonul olarak yok olmasının mitiydi.