Şarkılar söylüyorlar. Kahkahalar patlayıp yükseliyor. Ölüyorlar insanlar gülmekten. Ya da ağlamaktan. Sonra, çocuklar doğuyor yine. Dünyanın her yerinde çocuklar doğuyor.
Yarınlar düşleniyor. Aşk ve umut hiç bitmiyor. Dünyanın bütün toprakları kan revan içinde kalmış olsa da diz boyu çiçekler bitiyor üzerlerinde. Uçsuz bucaksız gelincik ya da nergis tarlaları toprağı ve suyu; güneşi ve fırtınayı; geceyi ve gündüzü; baharları
ve kışları ayrı ayrı yaşayıp, ölüyorlar bunun mutluluğundan.
Dünyaya doğmuş olmanın acısıyla nasıl baş ettin?
-İnsanlar deliriyorlar doğuşun ve varoluşun mutluluğundan.
-Ölüm son acı. Ölene ait olmayan, ölene dair ve fakat...