Kapanmaya Yara ve Beyaz Zambak kitapları bir ikileme olup sanırım 90larda geçen bir hikayesi var. Aslında yazıma ve anlatıma bakınca kolay okunan bir havası var. Zaman zaman Di'li geçmiş zamanla biten cümleler bıkkınlık veriyor. Çok derin duygulardan bahsetmesine karşın, bu duyguları açıklama konusunda neredeyse hiç örnek yok. Dikkat ederseniz çok az alıntı paylaştım. Beni ve sanıyorum ki 68. baskıya kadar gelmesini sağlayan olgu, karmaşık bir duygu olan aşkı, basit bir dil ve herkesin başına gelebilecek bir hikaye ile anlatması. Gerçekten anlatılan hikaye büyük oranda hayatımdan izler taşıyor. Zaten beni sonuna kadar motive eden de buydu.
Kimi yerde kızdım, kimi yerde duygulandım, hatta ikinci kitabın sonuna doğru gözlerimden yaşlar süzüldü. O zaman anladım ki kişinin yaşamına dokunduğu sürece, okuyucu bırakmıyor ve benimsiyor. Ve kitap okumanın aslında rüya görmek olduğunu gözümden yaşlar aktığında anladım. Resmen Mete'nin ,baş karakter, ruh halini yaşıyordum.
Kürk Mantolu Madonna kitabındaki gibi insanın içindeki duyguya dokunuyor anlatılanlar. Bu dokunuşun etkin olabilmesi kişinin anlatılanları benimsemesi gerekli. Dediğim gibi cümle yapıları basit ve neredeyse çok az alıntı yaptım.
