Hayat, konuşman gerekirken sustuğunda kalkıp gider. Sonra sen onlarca sene arar bulamazsın...

Ben ikide bir de böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret falan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı.

Herkes ne diyecek! Herkesten ne gördüm ki? Bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız hale sokmaktan başka ne yaptı?"

Boyun eğiyordu;bu büyük yangın felaketine tümüyle teslim olması gerektiğini hissettiren ataları yüzünden boyun eğiyordu.

Henry, ırkının verdiği esneklikle, kendisini o rezil olmuş kişiyle aynı seviyeye getiren bir günah bulabiliyordu.

Dünyada mektep kitabından başka bir şey okunabileceğini bilmiyordu.

Ve insanların arasında yalnız olmaktan daha korkunç bir şey yoktur...