80’lerin sonu, 90’ların başı... Almanya’daki bir grup Türk “siyasî mülteci”nin hayatına evlerindeki kedilerin gözünden konuk oluyoruz. Yoldaş, Gece, Nina, Artur, Kirli, Kısmet ve daha niceleri...
Bu yıl, külliyatının büyük bir kısmını okumayı planladığım Oya Baydar’ın aynı zamanda ilk romanı olan eser, 1993 yılında Yunus Nadi Roman Ödülü’ne layık görülmüş. Kedi Mektupları, üçüncü tekil şahıs anlatıcıya evcil kedilerin bakış açısı benimsetilerek yazılmış bir mektup-roman. Siyasî dünyaya, yarım kalan umutlara, bilinmeyen yarınlara kedilerin birbirlerine yolladıkları naif “koku” mektupları yoluyla eleştirel yaklaşımlar getirmiş yazar. Bu yönüyle roman, aynı zamanda devrimciliği ve yenilgiyi kabullenmeyi içten içe sorgulamış. Gerçekçi bir bakış açısından anlatılanları, insanların dünyasında insanlaşmayı reddederek hayata tutunmaya çalışan ama insanî özellikler de gösteren anlatıcı kediler aracılığıyla okumak keyifli oldu benim için. İlginç kurgusuyla oldukça akıcı bir dilde yazılmış roman. Romanın bir yerlerinde yazar, bir sonraki romanının habercisi niteliğinde düşüncelere yer vermiş: “... iş, güç, pahalılık, kentlerin yaşanamaz oluşu falan korkutmuyor beni. Korktuğum şey döneceğimiz yerin “hiçbir yer” olması...” sf. 84.
