Servet-i Fünun Edebiyatı dönemi özelliklerini en güzel anlatan, realizmi en belirgin şekilde ifade eden Halit Ziya Uşaklıgil okuyucusuna sanki kitap değil bir film ya da tiyatro izleyicisi lezzetini tattırıyor. Betimlemeler o kadar gerçekci o kadar etkileyici ki kitabın içinde yaşıyorsun adeta. Dönemin yazarlarının karamsar olması sebiyle sürekli her durumdan, her olaydan kaçış özellikle ön planda tutulmuş. Bu o kadar derin işlenmiş ki Ömer Behiç'in her kaçışında onu durdurmak ister gibi, durmayıp gidişinde ise her şeyini ailesine feda etmiş koca yürekli Vedide ile kalmış buluyorsun kendini. Kendi kültürüne sahip çıkamayan Ömer Behiç; ailesine, Leylasına, Selmasına, asla hakkettiği değeri göremeyen Vedide'ye ve kendisine sahip olamayışını öyle kahredici aksettiriyor ki taklit eden toplumların mutsuzluğa mahkûm oluşunun sonucuna vardırıyor. Bunun sonucunda mutsuz çocuklar, mutsuz evler, mutsuz hayatlar ve yozlaşmış toplum...
Kitabı kapattığımda anladım ki hangi dönemin içinde olursak olalım toplumsal baskılar devam ettiği sürece, insanlar kendi içlerinde ahlak, insaniyet, namus, aile, değerleri ve en önemlisi kendisiyle içsel savaş halinde iken kırık hayatlar hep olacak ve hiçbir zaman onarılamayacak..
Sonrası hiçbir şey olmamış gibi devam ettirilmeye çalışılan hayatlar, yüzünde bir değil sayısız maskesi ile dolaşan insanlar, kendi yüzünü unutmuş yüzsüz zavallı biçareler...
