Birkaç kez kendini toplamaya çalışmış, ama her seferinde -içinde biriken yalnızlığın yükü onu eziyormuşcasına- dalgın ve amaçsız uyuşukluğuna geri yuvarlanmıştı.
“Bundan sonraki yaşamının istikametini o an açıkça gördü: Doğal ve yararlı olmalıydı, o zaman insanlar onu fark eder, o da bir daha hiç yalnız kalmazdı.”
"Aklından sıkıntıyla şunları geçiriyordu:Arkadaşlığa duyduğu bu açlık bir yanılsama, gizli bir yalan olabilir miydi? Yalnızlıktan kurtulup coşkulu bir samimiyet yaratma arzusunun arkasında, güçlükle saklaya çalıştığı başka bir arzu mu gizleniyordu?"