Kumandan bu eserini "Dostum, ve Sevgilim, zekâî, nazır Ahmet Necip Fazıl'a, onun ağzından da, dünya gözüyle yüzünü görme saadetinden mahrum olduğum " manzuru nazar-ı pîran-ı kirâm, Keremli pirlerin nazarlarına görünen" lâkaplı ve muhsîne, bütün yüceliklerin altın pınarı, büyük "İrşad Kutbu", Efendimiz esseyyid Abdulhakîm Arvasî Hazretleri" ne ithaf ediyor.
Eser, bu yüzyıl İslâm diyalektiğini temsil eden İBDA'nın tacı mevkiinde takdim ediliyor ve eserde bol miktarda İslâm büyüklerine ait hikmetli sözler toplanmış, tertib edilmiş.
Eserin 13. Levha (son bölümü) sı Üstad Necip fazıl Kısakürek'in Van seyahatine ayrılmış.
"Mânâ fatihlerinin önünde, edebli olmak bile "ben-varlık" ifadesi; suç...Nerde kaldı ki edepsizlik. Öyleyse şükrün edâsı gerek."
Bu ölçü içinde, şartlarına malik olunmadan bu türlü eserlere yeltenişin, kabak muharrir cehaletiyle islâm büyüklerinin sözlerini şu veya bu türlü tertib edişin ve yarım akılla kullanışın, kenef ağzıyla kenefte mukaddesleri anmak demek olduğunu kavradığını belirten kumandan, haddi bilmenin edebiyle eserini kaleme almış. Hararetle tavsiye edilir.
