Neredeyse 25 asır yıl önce yazılmış bu oyunu okurken zihnimin gerisinde hep milattan önce bir insanın oturup bunu yazdığı, ve yıllar boyunca da bir sürü insanın aynı replikleri okuduğu düşüncesi dönüp durdu. Aradan geçen yüz yıllar sanki yok olmuş gibi hissetmekten kendimi alıkoyamadım. Sanırım kitap okumanın en güzel yanı bu.
Oyunu ilk olarak Orhan Pamuk’un Kırmızı Saçlı Kadın adlı kitabında ve Sigmund Freud’un ‘Oidipus Kompleksi’ nde duydum. İkisine de ilham olan evlatların karşı cins ebeveynlerine olan bakış açısını okuyunca çok şaşırdım ve hemen bu oyunu orijinalinden okumalıyım dedim.
Kral Oidipus, Yunan tragedyasının en önemli oyunlarından biri sayılıyor ve bence de öyle. Şairane yazımının yanında oldukça sürükleyiciydi. Kafa karıştırmayan, konudan sapmayan, az karakterli bir oyundu. Ve sanırım günümüze kadar önemini kaybetmemesinin en büyük nedeni, zamansızlığı.
Konuşmaları okurken resmen günümüzden bir piyes izliyormuşum gibi hissettim.
Konu biraz farklı olsa da kadercilik ve kadere bakış açısı, hala düşüncelerimizi işgal eden konular.
Okuduğum için çok mutlu olduğum ve uzun süre de unutamayacağıma emin olduğum bir oyundu, tavsiye ederim.
