Gözümü açıyorum, deniz alabildiğine sakin. Bir mavilik.. Yer, gök, insanlar bile, bir mavi türküsü söyler gibi! Yalnız, yüreğim, uzaklarda, bütün bu mavilerden uzaklarda bir yerlerde...
İnsan denen, bu mu yani? Hani nefretleri, bunalımları, hatta kıskançlıkları? Bütün bunları, tebessümlerinin müşfik maskesi altında saklayabildikleri için belki de aptal değil, biraz fazla akıllıdırlar!
Anne... Maalesef çok az muvaffak oldunuz! Keşke hiç muvaffak olmasaydınız, en kötüsünü yaptınız. Beni ortada bıraktınız. Bütün iyiler, kötüler birbirine karıştı. İnandığım şeyler parçalandı ama yerine konanlar zaten, parça parça... Anlatabiliyor muyum? Bir sağlam dal istiyorum tutunacak. Bütün dallarımı kaybettim çünkü.