Selam! Bugün size soğuk kapalı kış günlerine tam uyan bir #kitapyorumu ile geldim.
Kitap psikolojik dram türünde, o yüzden yaşı henüz küçük olan okuyucularımıza önermem. Başında okuyacağınız ilk kısımlar aslında kitabın direkt sonuyla bağlantılı, ilk başta anlaşılmayabilir. Kitabı bitirdikten sonra dönüp okursanız anlamlanacaktır. Bu kitapta İpek’in geçmişi, hisleri açık kartlar şeklinde önümüze konulmuş. Eski sevgilisi Vedi’yle 10 yıl sonra yüzleşmelerini, onunlayken yaşadıklarını ve onsuzken olanları İpek’le birlikte yaşıyoruz. Bir ayrılık insandan neler götürür ve neler bırakır? Vedi karakterine ne kadar sinir olunabilirse o kadar oldum, ta ki kitabın sonuna kadar. Didar sevmemekten ziyade üzüldüğüm bir karakterdi. İnci ise en sevdiğim karakter oldu.
Aslında her ne kadar İpek ve Vedi’yi söylesem de bu bir aşk romanı değil. Freud’un id-ego ve süperego psikanalizini de bizzat görüyoruz. İd, en ilkel benlik - ego, id ve süperego arasında aracılık eder- süperego ise eleştirel ve moral verici rolü oynar. Kitapta buna da yer verilmiş, o kısmı dikkate almanızı tavsiye ederim.
Bu arada kitap bazı şeylerin farkına varmamı sağladı.
• “Ölüm insan icadı bir kelime, Tanrı ise sandığımızdan çok daha cömertti.”
• “Tanrı’nın bizi sınadığı en büyük oyun herkesin sadece bir hayatı yaşıyor olmasıdır.”
Kitabı genel anlamda beğendim. 12 ve 15. kısımlar benim üzerimde etki bıraktı. Psikolojik romanları sevenlere önerimdir.
