Külü Yok Belleğin
Charles DobzynskiEn Eski Külü Yok Belleğin Sözleri ve Alıntıları
En Eski Külü Yok Belleğin sözleri ve alıntılarını, en eski Külü Yok Belleğin kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Senin taşınla dokunuluyor
zamanın
yeryüzü tonozlarına,
katman acılara,
lav gözyaşlara.
Yaşam:
Hızla çoğalan
alınmış parmak izleri.
Ağacın kabuk altı katmanı,
yürek vuruşu
açılıyor,
fosil ateş
soluk alıyor
şiirde.
Gölge boşalttı beni benden.
Bir yabancıda yaşıyor gün.
Diyorsun ki bana:
Öyle güçlü ki ışık, besliyor.
Nasıl korumalı tohumunu yarına?
Saydamlığı kale bedeni yapalım.
Atılan Zar
Dü.
Beni gölgede bırakıyor zar. Yabancının zarı ben, beni piste atan şey tarafından oynandım, o da başkasının tuttuğu zarıdır. İşte boşaltılmış yüzüm, yüzde iki gözüm, görünmez bir yıldızın kara delikleri. Tenimden koparılan şafak tarafından oynandım, kemik çatısını çıplak bırakana kadar.
"Burada başıboş dolaşan,
döşeme taşlarını çizmeleriyle çınlatan zamanım ben.
Peleriniyle geçen ve kilin karnına usluca dokunan zamanım,
tortular arasında insan soluğu arayan bir büyücü gibi.
Sessizliğin en son kopuşuna ve yanmasına kadar
yaşamların Arius ipinin çözüldüğü labirente gel benimle.
Orada doğdum,
zamanın kucağında, taşların kara olgunluğunda orada yaşadım.
Yüzyıllarca yangın ve gölge imparatorluğuna hükmetmek üzere
kutsal sudan krizalitimi orada terkettim,
şimşek ve depremlerin büyük kahkahası için bir sarayda,
ters yatmış bir bakır ve kobalt gemisinde
yeryüzü yıllarından daha uzun gecelerce dolaştım!
Kör sular ve bitkilerle giyinik, alıştım karanlığa,
yaşamın tersi değil ama uzaması, soyumdan gelen karanlığa,
buzdağı zamanın suya batık temeline.
Orada doğdum ben, orada yaşadım
milyonlarca çığır yılının akkor tabakalarında,
kömürün ağaç biçimli ambarlarında,
akiklerin kavrulmuş katedralinde.
İlk ağacın uyanmasını bekledim,
İlk soluğunu insanın ateşin hecelerine dikkatli yüreğimde.
Taşa arma çizdiğini gördüm insanın,
taşın en karasına kendi düşünü işlediğini.
Ve su bana insan biçimini, zaman yüzümü verdi,
gecenin humusundan çekip çıkardı evcilleştirmek için güneşi."
Auschwitz
"İnsan tek alevdir yeryüzünde
Göğü ve mevsimleri ısıtabilen
Lanetlendi o alev ve öldürüldü
Budandı
Ve kireç suyuna verilen doğal sıcaklığı
Ey sönmeye yargılı fosilleşmiş çiçek
Çukurdaki sönmüş yıldız
Kürek kürek çıkarıyordu kemikler
Külden merdivenlerle iniyorlardı kardeşlerim
Çığlıkların dolabı dönüp duruyordu
Azap çektirilen tüm
Bir kıyı gibi her yerde gözler
Ve biz onların okyanusuyduk
Sayfa 17 - Öteki YayıneviKitabı okudu
Duvar gibi sıradağlar önünde
Gelecek kurşuna diziliyor
Sayfa 18 - Öteki YayıneviKitabı okudu
Gözleri kör edilse de toprağın
Buğday gözleri var halkın
Sayfa 18 - Öteki YayıneviKitabı okudu