Bazı sorularım cevapsız kaldı. Son kitap olduğu için beklentim vardı ve karşılanmadı. Hafızasını geri alanlar hiç bunun üzerine konuşmadı. Ölümlerde duygular okuyucuya geçirilemedi, dil çok zayıftı. Ölümcül Kaçış en sevdiğim kitap oldu serideki. Alev Deneyleri'ni Thomas'a gıcık olmam sebebiyle pek sevemedim, arkadaşlarını umursamayan birisiydi ikinci kitapta. Neredeyse sadece onun macerasını okuduk, diğer herkes yan karakter bile olamayacak kadar yoktu. Son İsyan'da ise bir şeyler sona geldiği için, cevaplar alınacağı için beklentim yüksekti fakat karşılanamadı. Var olan mücadele, bazı şeylerin sona ermesi dışında, diğer kitaptakilerle aynıydı; bir cevap vermedi sorularıma. Tekrar labirente dönmeleri gülümsetti ve Tava, Sonya veya Aris gibi önceden labirentte bulunanların tekrar oraya düştüğünde neden çıkmadığını anlamadım. Sonuçta çıkışı biliyorlar, daha önceden çıkabilmişlerdi. Saçma geldi orası. Bir şeyler sona erdiği için Thomas'ın rahatlama hissi bana da geçti. Eksi yönleri olsa da sevdiğim bir seri oldu.
