Lanetli Avlu
İvo AndriçSözler ve Alıntılar
Ve bir hikayenin bittiği yerde öbürü başlardı. Son diye bir şey yoktu.
Sayfa 48 - İletişim Yayınları
“Gördüğü ilk şey, küçük, sarı, deri cilti bir kitap oldu. İçini yoğun sıcak bir sevinç duygusu sardı. Bu duvarların çok uzağında kalan, gerçek dünyaya ait kaybolmuş, insani bir şeydi bu, bir düş kadar güzeldi ama pusluydu”
En iyisi insanı hikâyesini dilediği gibi anlatması için serbest bırakmaktı.
“Sabah saatlerinde bir çok defa karşılaşıp ayrıldılar ve her seferinde birkaç kelimeyle havadan sudan konuştular. Hapishane sohbetleri böyleydi; tereddütle başlardı ve sonra konuşmayı besleyecek yeni bir şey bulunamazsa hemen her iki tarafın da söylediği ya da duyduğu şeyi irdelediği güvensizlik içeren bir sessizlikle sona ererdi.”
Eğer gördüklerini ve duyduklarını ve bu bağlamda deneyimlediklerini veya düşündüklerini konuşarak ya da yazarak tarif etme ihtiyacı duyan böyle kişiler olmasaydı başkalarının ruhsal durumları ve düşüncelerine, başka insanlara ve sonuç itibari ile kendimize hiç görmediğimiz ya da görme şansımızın olmadığı farklı kentler ve diyarlara ilişkin ne bilebilirdik? Çok az şey, çok az.
Avlu insanın iradesini hızla,fark ettirmeden kırar , onu , yavaş yavaş kendini kaybetsin diye buraya tâbi kılardı.Kişi önceden ne yaşadığını unutur ve ne olacağını giderek daha az düşünmeye başlardı, öyle ki geçmiş ve gelecek tek bir şimdide ,Lanetli Avlu’nun tuhaf,korkunç yaşamında birleşirdi.
Yakınlık kurduğumuz kişilerle ilk temasımıza ilişkin ayrıntıları genellikle unuturuz; sanki onları hep tanıyormuşuz ve ezelden beri bizimle birliktelermiş gibi hissederiz. Aklımızda kalan yalnızca, ara sıra anımsadığımız birbirleriyle bağlantısız görüntülerdir.