Artık Sait Faik külliyatımı tamamlamak üzereyim. Bu durum bir açıdan beni bahtiyar ederken diğer açıdan ise içimde derin bir hüzün yayıyor. Çünkü edebiyatımızın yıkılmayan ve gelecekte de asla yıkılmayacak kalesi olan Sait'imin bütün eserlerini bitirince içimde buruk bir sevinç olacak.
Neyse hüzün gelmeden kederini çekmeyelim. Okuru aynı anda bir sürü duyguya sokup çıkaran Mahkeme kapısı adlı eser, yazarın gazete yazdığı mahkeme hikayelerini içeriyor. Orijinalleri olan gazete yazılarının, gazetedeki biçimleriyle kitabın içerisinde yer alması kimin aklına geldiyse helal olsun diyorum çünkü bayıldım. Kitabın verdiği hissiyat tartışılmaz. Çünkü o mahkeme havasını hissediyorsunuz ve bir dava hikayesini bitirdiğiniz zaman kitabın kapağını kapatıp mahkeme arasına çıkıyorsunuz.
Yazarın öykücü kimliğinden ziyade gazeteci kimliğini sanki bu kitap sayesinde biraz daha sevmiş olabilirim. Çünkü normalde bir durumu öyküye dökmede çok başarılı olan yazar, bu sefer gerçek olan bir durumu olduğu gibi yansıtıyor. Ama adını koyamadığım farklı bir hissiyat var işin içinde.
Yazara yeni başlayanlar için aslında bu eser biraz daha uygundur. Çünkü yazarın üslubun anlamak için kolaydan zora doğru gitmek lazım kanımca. Bu eser kolay okunabilirlik ve akıcılığından dolayı sizi yavaş yavaş yazarın üslubuna adapte edecektir.
Unutmayın edebiyat gönül kapısını açar ve bu kapının anahtarlarından biri de Sait Faik Abasıyanıktır. Kullandığınız anahtara göre farklı kapılar açılır. Ben girdiğim kapıların eşiğinde durup, sevdiğim okurları içeri almak isteyen sıradan bir okurum...
