Nəsimiyə “aciz” demək onu öldürmək kimi bir şey idi. Fatmanın ardınca bır addım da ata bilməyib, indicə onun çırpıldığı divara söykənib, bir müddət taqətsiz qaldı. Sonra bir zaman Bakıda, iqamətgahda təcrid xəbərini eşidəndə olduğu kimi, başından yapışıb kimsəsizlikdə divanətək vurnuxmağa başladı...