Bütün yaşamında, sevginin açlığını çekmişti. Doğası, sevgiye özlem duyuyordu. Bu onun varlığının doğal bir istemiydi. Yine de onsuz yaşamış ve giderek kendini katılaştırmıştı. Sevgiye ihtiyacı olduğunu bilmemişti. Bunu şimdi de bilmiyordu. O, yalnızca sevgiyi eylem içinde görmüş, heyecanla ürpermiş ve onun iyi, yüce, olağanüstü bir şey olduğunu düşünmüştü.
Sayfa 18