Modern türk şiirinin büyük ismi Nâzım Hikmet, hapishanede kaleme aldığı bu deneysel yapıtında türlerarasında serbestçe gezinerek 20. asır boyunca savaşları, işgalleri, yoksullukları, siyasi çalkantıları yaşayan ve sesi çıkmayan kavruk anadolu insanlarının haletiruhiyesini tasvir eder.
sinemasal anlatımın gücünden, tiyatronun özgür dilinden, halk şiirinden, modern rus şiirinden, mensur şiir geleneğinden yararlanarak yepyeni bir poetika yaratarak sessiz çoğunluğun sesi olmayı başaran muhteşem bir yapıttır bu.
o güne kadar serbest şiirin gerçek öncüsü olmasına rağmen, iftira atılarak hapishaneye atılan nâzım, izole edilmiş, serbest şiirin öncü isimleri olarak da orhan veli'lerin başını çektiği garip akımı lanse edilmiştir. bununla birlikte deneysel arayışlarını sürdüren nâzım, memleketimden insan manzaraları'nda, bahsettiğim türlerarası geçişkenliği koruyarak ülkesinin nabzını tutmayı başarmıştır. halbuki garip şiiri gündelik yaşamın dağdağasında kaybolarak yüzeysel bir şiir anlayışı ortaya koyabilmiştir.
destansı bir roman gibi de okunabilecek bu eser, kurtuluş savaşı'nın tükettiği insanımızı, osmanlı'nın devrilip yeni bir ülkenin kurulduğu sancılı yılları, büyük savaşları, hapishane koridorlarını anlatırken umudu diri tutar, umutsuzluğu bertaraf eder, geleceğin aydınlık insanlarına seslenir.
