Ebeveyn kız çocuğunun bekaretinin üzerine titrer, çünkü bekaret, resmi piyasada, bir kızın maddi değerinin ölçütüdür. Ebeveynin endişesi, o kıymetli ve kırılgan ölçüt zedelenmeden, evladını bir an evvel evlendirmektir. Bundan sonrasına, ebeveyn artık karışmaz; kız, kocasına boynuz taksa bile. Kendisi bakire halde teslim etmiştir, önemli olan budur. Ebeveynin namus meselesi olarak addettiği, aslında bir namus meselesi değildir, piyasa değerini yüksek tutma çabasıdır, ki bu da genellikle sahte bir çabadır. Bir sınıfın geleneksel ahlak anlayışı böyle olagelmiştir ve bu sınıfın çöküşüyle birlikte...
Her işte bir patron var. Evden kaçıp, bir patronun eline düşmek, patrondan kaçıp bir memurun eline düşmek... Hepsi de düşman, hepsi birlik olmuşlar. Hepsi birer duvar. Hiçbirine sığınamazsın. Hiçbiri diğerine karşı elinden tutmaz.
Ayağının saplanmadığı her adımda gökyüzü doluyor ruhuna, elini çabuk tut, tadını çıkar gökyüzünün. Bir adım sonra karanlıkta ne olduğunu bilemezsin. Acele et, acele et, acele et...
Tum vatandaşlar memurlardan korkuyorlardı ama o memurların maaşını da vatandaşlar ödüyorlardı. Gülünç bir şeydi bu. Sen git bir işçi tut, o da kalkıp senin paranla sana hükmetsin. Tehdit etsin.
Hükümete hakaret de ne demek ahbap? Başka bir şey bilmez misiniz siz? Zorda kaldınız mı, hükümete hakaret... Hükümet bana hükmetmek için gökten Tanrı tarafından gönderilmedi. Hükümeti ben belirlemişim. Cebimden para vermis, şu şu işleri yap demişim. İster beğenirim, ister beğenmem, ister azarlarim, ister küfrederim, istersem de in aşağı oradan derim. Efendisi benim. Eğer bundan alınıyorsa, bıraksın gitsin. Hükümet olsun diye ben yalvarmadım ona. Onu seçeyim diye o bana yalvardı, sözler verdi. Sana şöyle yapacağım, böyle yapacağım dedi. Oraya oturduktan sonra bana hükmedemez...
Mutlu insan yok, mutlu anlar vardır hayatta. Eğer hayat anlardan oluşan bir mozaikse, kaybolan her an onun güzelliğinden, mükemmelliğinden bir şeyler eksiltiyor. Hicbir parcasını kaybetmemeli... Hiçbir anı da...
“Mutlu insan yok mutlu anlar var hayatta.”demişti Norma bir gün.Eğer hayat anlardan oluşan bir mozaikse,kaybolan her an onun güzelliğinden,mükemmelliğinden bir şeyler eksiltiyor.Hiç bir parçasını kaybetmemeli...Hiç bir anı da...