Duvarlar çıplak şimdi. En büyük yapıtlarla donanmış olsalar bile onların hiç birini tanıyamam artık. Karanlık çöktü. Balzac gibi düşsel yapıtlarla yaşıyorum. Çerçeveleri bile düşsel.
İnsan artık hayatın ortasında değil. Artık bütün dünyanın çiçeği değil, ona şekil veren ve olgunlaştıran. Herşeyle karışmış, herşeyle aynı düzeyde, sonsuzun bir parçası, sonsuzun diğer parçalarından ne daha önemli, ne daha önemsiz....