“Yeryüzünün yaratılışı kadar eskiydi aşk. Ve yeryüzünün uçsuz bucaksız uzunluğu kadar derindi ayrılık. Binlerce yıl öncesinden bir kadın ve bir erkeğin hikayesiydi bu hayat. Ve Tanrı önce sevgiyi ekmişti yüreğe, sonra ayrılığı. Ve Tanrılar kızdığında göğün katlarından, toprak çorağa döndü, yeryüzü lanete büründü. Kahinler, falcılar gelecekten sözler söylediler. Ve bekle dediler. Sabır tohumu yeşerdiğinde gündüzler geceye, gece gündüze döndüğünde ve mevsimler, mevsimleri peşinden getirdiğinde sabır meyvesini verecek. Aşık ile Maşuk sabır bilmez ise sevda meyvesi ham olur. Ve böylece İki aşka, iki yüreğe beklemek düştü, sabretmek düştü . Ve sonra tekrar eden yüz yıllar boyunca çoğu aşık ile maşuk vuslat anını bekleyip durdular...”
Kitabın havasına bürünüp, girişi kitaba uygun yapmak istedim. Ahmet Ümit severek okuduğum bir yazar. Genelde polisiye tarzı yazıyor fakat bu kitabında; Hititler döneminden bir aşk sayfası aralamış okurlarına. İnce bir kitap oldukça akıcı bir dile sahip. Şiirsel bir biçimde yazılmış, ustaca kurulmuş cümleler okuyucuyu eski çağlardan kalan bir efsun gibi kendine çekiyor. Tarihle harmanlanmış öyküler daha cazip geliyor bana. Çünkü okuyucu da dönemi araştırma hissi uyandırıyor en azından bende öyle. :) Okurken keyif aldığım kitaplardandı. Ve böylece 9. Ahmet ÜMİT kitabını da bitirdim Elimde “Çıplak Ayaklıydı Gece ve Bir İstanbul Hatırası “ kitapları var bir ara da onları okuyacağım. Kitapla kalın.
