Yine sevemediğim bir kitabın yorumu ile karşınızdayım. Sevmedim çünkü içinde öyle karamsar bir karakter var ki, her şeyi kötülüyor. İnsanları, kendini, yaşamını.. Çok fevri, çok mutsuz ve çok karamsar, hayattan ve insanlardan nefret eden bir karakter okuyoruz. Sürekli birilerini laflarıyla ezmek, onların gözünde var olmak istiyor. Kalp kırmak ona zevk veriyor resmen. Bilmiyorum bence hayat bu demek değil. İnsanlar görmese bile bizi, onların gözünde var olmak niye bu kadar önemli olsun ki? Sağlam bir karakterin olduğu sürece, bu hayatta var olabilirsin bence. Adamın kötücül ruhu ve sürekli bir şeyleri eleştirmesi beni çok yordu. Ne bileyim hayat sen sevince güzeldir. Kötü bir gözle bakarsan sürekli, hayattan ne zevk alırsın ne de tat. O yüzden kitabı sevmedim maalesef..
"İnsanın yalnız kendine saklayacağı sırları da bulunur. Kendi kendimize bile açmaktan çekindiğimiz konular da vardır.."
"İnsan kendi kendine karşı tamamıyla samimi olabilir mi?"
