Sahnede 2 palyaço vardır. Biri yaşadıgı her güne dua etmek dışında hiçbirşey yapmadan geçieirken öteki zamanın ve uzam ın baskısı altında hızlı bir eylem içine girer toplumsal çevrenin ona ögrettiklerini gerçekleştirererk önemli işler yaptığı aldanışı içinde yaşamın yükünü sırtlar. Oysa 2 paryaçonun da sonu aynıdır ikiside son aşamada yaşamlarını anlamlı kılamadan ana rahminden çıktıkları konumda mezara girerler