Benim öyküm burada bitiyor. Sıradan bir öyküydü. Umarım, herhangi bir yolculuk güncesi kadar ilginç bulunmuş olsun. En azından şunu söyleyebilirim ki, beş parasızsanız, karşılaşacağınız, işte böyle bir dünyadır. Gün oluyor, o dünyayı daha iyi keşfetmek istiyorum; istiyorum ki, Mario gibi, Paddy ya da Beleşçi Bili gibi kimseleri öyle gel geç karşılaşmalarda değil, yakın arkadaşlıklarla tanıyayım. Bulaşıkçıların, berduşların, Embankment’ta geceleyenlerin ruhunda neler olup biter, öğrenmek istiyorum. Şimdi bana öyle geliyor ki, yoksulluğun kıyısından köşesinden görülenden daha fazla bir şey görebilmiş değilim.
Yine de meteliksiz kalmanın bana kesinlikle öğrettiği bir iki şeyi gösterebilirim. Bir daha hiçbir zaman berduşların sarhoş birer ahlaksız oluğunu düşünmeyeceğim, bir peni verdim diye bir dilencinin bana minnet duymasını beklemeyeceğim, işsizler uyuşuksa buna şaşmayacağım, Selamet Ordusuna para vermeyeceğim, giysilerimi rehine koymayacağım, sokakta birisinin uzattığı el ilanını geri çevirmeyeceğim, şık bir restoranda yediğim yemekten tat almayacağım. Bu, bir başlangıç.
