Eskiciyan'ın kitaplarını seviyorum. O kadar özgürce yazıyor, muhalifin sokak dilini o kadar rahatlıkla kullanıyor ki, bir "Oh be!" nidası yükseltiyor.
Özgürce yazıyor. Ayıpsamadan, edebiyatın; ağdalı, sansürlü, zorlama dilinden uzak. İskender gibi. Hani şu Küçük olan. Umurunda değil gibi hiçbir şey. Aslında bir o kadar da umursar nitelikte. Mesela hayatın politikadan ayrılamayan bir bütün olduğunu gösteriyor. Bunu yaparken politikacıları iğnelemeyi, onları yerden yere vurmayı, onlarla eğlenmeyi unutmuyor. Dilini mizahla taçlandırıyor. Sadece politik mizah da değil, sokağa çıkıp insanların birbirleriyle konuştuğu gibi konuşuyor. Kara mizaha dönüştürdüğü yazılarından, alt üst edilen hayatı eğlenceli bir şekle dönüştürüyor. Elinden gelen en iyi şekilde çıkarıyor yaşamayı. Yoksa bu karanlık dünyadan somurtarak mı geçelim yani! der gibi.
Eğlenmemek elde değil onu okurken. Kitapta mizahın hakkını veriyor. Gülmeye ara verip tekrar okumaya dönmek için mola vermiş gibi oluyoruz. Mizahını anlatmak için insan etrafında birilerini arıyor "Bak, burası ne kadar komik ve doğru!" diye.
İncecik kitapları dolu dolu, incecik kitapları yüzlerce sayfa sürsün istiyor insan. Yazdıkça yazsın ve okuyalım biz de.
