Ne yani! Beethoven'in bir sonatı karşısında estetik bir haz duyulur da, aynı biçem ve hoşluktaki bir başka sonat, bir çağdaşımız tarafından imzalanmış ise aynı şey hissedilmez mi? İkiyüzlülüğün dik alası değil mi bu?
Güzellik duygusu, duyarlılığımız tarafından esinlendirilip içten gelmiyor da, bir tarih bilgisi tarafından koşullandırılmış olarak beyinden mi geliyor?