Arada bir çocuk kitaplarına kaçmak iyidir...Bilmiyorum Pollyanna doğru bir tercih miydi :) Ama elime bu geçti diyelim. Evet dediğim gibi arada bir çocuk kitaplarına kaçmak zihni rahatlatabilir yorgunluğu alır ve en önemlisi çoğu yetişkin insanın istediği gibi bizi çocukluğumuza götürür.
Pollyanna değişik bir dünya. Küçükken hep anlaşılmaz ve itici gelirdi bana, ilkokuldan beri almamıştım elime. Yıllaaarr sonra aldım elime sonuç yine aynı o iticiliği hala duruyor ne yapalım okudum bitti yine de. Sıkılmadım asla. Ama ne bileyim bu değişik bir şey. İtici olma durumu yani. İnsanoğlu maalesef her şeyde güzel bir yön mutlu olunacak bir taraf bulamıyor her zaman. Hele de böylesi bir dünyada. Küçükken de hep gerçeklerle yaşardım ondan galiba bu iticilik. Kesinlikle karamsar değilim, küçük şeylerle mutlu olmayı severim. Ama Pollyanna gibi olmak da zor bee.
Kitap bitene kadar kulağımda hep "hayat sevince güzel...
Bir kuşu kelebeği..
Sevin yeterrr...nannaanaa naaananaana..."
çaldı durdu :) Biz Türkler olarak bunun da filmini yapmışız tee 70'lerde. Ve maalesef başrolde hiç haz etmediğim "Zeynep Değirmencioğlu" Bu da iticiliğe bir neden işte. Kitapta Pollyanna Boston'a gidince belediye parkını zengin birinin verdiği davet sanıyor, kabul biraz saf bir kızımız.. Fakaat bu Pollyanna Türk yapımı olunca daha farklı oluyor. Köyden indim şehire yani :) Hemen kaşık bıçak tutmak, başında kitapla yürümek, konuşmayı öğrenmek vs. Küçükken denk gelmeseymişim filme sadece kitabı okusaymışım daha iyi olacakmış. Ama yine de son söz olarak şunu söylemek istiyorum:
"Hayat sevince güzel!"
