Səliqəsiz xətlər üzərində öyrənirdik həyatı. Növbəti addımlarımız daha düzgün, daha aydın olurdu. Ancaq... Həyatın pozanı yox idi. Səhvlərimizi silə bilmirdik.
Son vaxtlar ətrafımdakı insanlardan eyni sözü eşidirdim: "Getmək istəyirəm". Hər kəs düşünürdü ki, buradan uzaqlara getsə, o zaman həyatındakı bütün problemlər həll olunacaq.
Düşünürəm ki, düz deyirsən, həyat insana arzu elədiyini vermir həmişə. Öz istədiyini verir və sən də heç nə edə bilmirsən. Bir yerdən sonra nəsə etmək istəyin belə səndən qaçaraq uzaqlaşır. Biz bir oyunçuyuq.
İçimdə oyanmış uşağı yuxuya verib yenə böyük olmaq məcburiyyətində olduğumu hiss edirdim. Yenə güclü olmaq... Düzgün qərarlar verib əmin addımlar atmalı olduğumu... Daha məsum deyildim... Qəlbimə daş basıb sualsız cavablarımı çeynəməyə çalışırdım. Bu, içimi daha çox yandırırdı. Yanmağamı alışmışdım, sualsız cavablaramı?
Bax, Mələk, hiss onu yaşamaq üçündür, hiss etmək üçün. Bu hisslər sənindi. İçində, ürəyində, bütünlüklə bədənindədi. Onu idarə etmək olmaz. Yalnız hiss etmək olar. Düz də olsa, səhv də olsa, onu yaşamaq lazımdı. O yolu keçmək lazımdı.
Heç nə hiss etmirdim. Nə yaxşı idim, nə də pis. Düz ortada idim. Hirslənmirdim, ağlamırdım, kövrəlmirdim. İçimdəki şimşəklər belə çaxmırdı. Özümü azad, eyni zamanda qəfəsdə hiss edirdim.
Fərqli olmaq həmişə pis deyil. İki əks-qütb bəzən bir-birini daha yaxşı tamamlayır. Səndə olan müsbət xüsusiyyətlərlə qarşındakı insanda olan müsbətləri bir araya gətirib necə gözəl günlərə aparmaq olar.